నేను గాల్లో ఎగురుతున్నాను

ఆకాశ వీధిలో

ఒక అబ్బాయి అనాథాశ్రమంలో పెరుగుతూ ఉండేవాడు.

ఆ అబ్బాయికి ఎప్పుడూ పక్షుల్లాగా గాల్లో ఎగరాలని ఆశ. అసలు తాను వాటిలాఎందుకు ఎగర లేకపోతున్నాడో అతనికి ఎంత ఆలోచించినా అంతుపట్టేది కాదు.

“నా కంటే పెద్దగా ఉన్న పక్షులు కూడా ఎగరడం చూశానే…అసలు నేను ఎందుకు ఎగరలేక పోతున్నాను? నాలో ఏదైనా లోపం ఉందా” అని అనుక్షణం మధనపడుతుండేవాడు.

అలాగే ఇంకో చోట పోలియో వ్యాధి బారిన పడ్డ మరో బాలుడుండేవాడు. అతనికెప్పుడూ తను అందరి లాగా నడవలేకుండా పరిగెత్త లేకుండా ఉన్నానని బాధ గా ఉండేది.

ఇలా ఉండగా ఒకరోజు అనాథ అబ్బాయి ఆశ్రమం నుంచి పారిపోయి వచ్చేశాడు. ఒక పార్క్ ఎదురుపడితే అందులో ప్రవేశించాడు. అక్కడ పైన చెప్పిన కాళ్ళు సరిగా లేని అబ్బాయి ఇసుకలో పిచ్చుక గూళ్ళు కట్టి ఆడుకుంటూ తారసపడ్డాడు.

నెమ్మదిగా ఆ అబ్బాయి దగ్గరకు వెళ్ళి “నీకెప్పుడూ గాల్లో ఎగరాలనిపించలేదా?” అని ప్రశ్నించాడు.

“ప్చ్ లేదు… కానీ మీలాగా నడవాలని, పరిగెత్తాలని మాత్రం ఆశగా ఉంది” అన్నాడు.

దానికి అనాథ అబ్బాయి కించిత్తు బాధ పడుతూ “సరే మనిద్దరం స్నేహితులుగా ఉందామా?” అని అడిగాడు.

“ఓ తప్పకుండా” అన్నాడు ఆ అబ్బాయి.

వాళ్ళిద్దరూ కలిసి గంటల తరబడి తనివిదీరా ఆడుకున్నారు. ఇసుకతో కోటలు కట్టారు. గిలిగింతలు పెట్టుకున్నారు. మనసారా నవ్వుకున్నారు. కాసేపటి తర్వాత నడవలేని అబ్బాయి తండ్రి అతన్ని తీసుకెళ్ళడానికి చక్రాల కుర్చీ తీసుకుని వచ్చాడు.

అనాథ అబ్బాయి నెమ్మదిగా ఆయన దగ్గరికెళ్ళి చెవిలో ఏదో చెప్పాడు.

“ఓ అలాగే” అన్నాడాయన.

అతను నెమ్మదిగా నడవలేని అబ్బాయి దగ్గరికెళ్ళి,

“నువ్వు నాకు ఒక్కగానొక్క స్నేహితుడివి. నీ అంతట నువ్వు అందరిలాగా నడవడానికి, పరిగెత్తించేలా చేయడానికి నేనేం చేయలేను. కానీ ఒక్కటి మాత్రం చెయ్యగలను.”

అని చెప్పి వెనక్కు తిరిగి ఆ అబ్బాయిని వీపు మీద ఎక్కమన్నాడు (ఉప్పుగుర్రం అనేవాళ్ళం చిన్నప్పుడు).

అతను అలా ఎక్కగానే నెమ్మదిగా పచ్చిక మీద పరిగెత్తడం ప్రారంభించాడు. శక్తి కొద్దీ పరిగెత్తుతూ వేగం నెమ్మదిగా పెంచుతున్నాడు. అలా వేగం పెరుగుతున్న కొద్దీ పిల్లగాలి వారి ముఖాలను చల్లగా పలకరిస్తోంది. ముంగురులు పైకెగురుతూ ఉన్నాయి. వారిద్దరి ముఖాల్లో సంతోషం తాండవిస్తోంది.

దూరంగా కూర్చుని వీరివైపే తదేకంగా చూస్తున్న నడవలేని అబ్బాయి తండ్రి తన కొడుకు వైపు చూస్తూ ఆనంద భాష్పాలు రాలుస్తూ ఉన్నాడు

ఆ అబ్బాయి ఏం చేస్తున్నాడంటే

ఆనందంగా చప్పట్లు కొడుతూ చేతులూ రెండూ రెక్కల్లా సాచి “నాన్నా… నేను గాలి లో ఎగురుతున్నాను చూడు..” అని అరుస్తున్నాడు.

ప్రకటనలు

అవే తప్పుకుంటాయి…

ఓ నిరక్షరాస్యుడైన మంత్రి ఓసారి కార్లో తన గ్రామానికి వెళుతున్నాడు.

రోడ్డు బాగా లేకపోవడంతో కారు బాగా కుదుపులకు లోనవుతోంది.

ఆ మంత్రి డ్రైవర్ ను ఉద్దేశించి “ఏంటయ్యా కారు అలా ఊగిపోతుంది?” అన్నాడు

“రోడ్డంతా అప్స్ అండ్ డౌన్స్ ఉన్నాయి సర్” అన్నాడా డ్రైవర్ సగం ఇంగ్లీషులో, సగం తెలుగులో మాట్లాడుతూ

“ఆ ఉంటే ఏంటి? హారన్ మోగించు అవే పక్కకు తప్పుకుంటాయి” అన్నాడా మంత్రి.

కునికిపాట్లు…

పార్లమెంటులో కమ్మగా కునుకు తీస్తున్న లాలూ

అసెంబ్లీ సమావేశాలు జరుగుతున్నాయి.

వెనక సీట్లలో కూర్చుని ఒక శాసన సభ్యుడు కునికి పాట్లు పడుతున్నాడు.

ఏదో అంశం చర్చకు వచ్చింది. అందరూ సభ్యులూ లేచి తమ తమ అభిప్రాయాలు చెబుతున్నారు.

చివరగా కునికిపాట్లు పడుతున్న సభ్యుడు పక్కన ఉన్న సభ్యుడు లేచి
“ఐ కంకర్” అన్నాడు.

దాంతో ఈయన గూడా కళ్ళు నులుము కుంటూ పైకి లేచి

“నాది కూడా నాలుగు లోడ్ల కంకర” అని చెప్పేసి మళ్ళీ కునుకులోకి జారుకున్నాడు.

ప్రసాదం కోసం ఎదురు చూస్తూ చల్లగా నిద్రలోకి జారుకున్న దేవేగౌడ

మా ఊరి పండగ

గతనెలలో మా స్వగ్రామంలో జరిగిన అగ్నిగుండ ప్రవేశం దృశ్యాలు చిత్రీకరించాను. కాకపోతే అవి పరిమాణం పెద్దవిగా ఉండటం వల్ల యూట్యూబ్ లోకి ఎక్కించలేకపోయాను. వాటి కోసం వీడియో కన్వర్టర్లు వెతికి పరిమాణం తగ్గించి ఎక్కించేసరికి ఇదిగో ఇప్పటికి వీలుపడింది. మరి కొన్ని వీడియోలకోసం ఈ లింకును సందర్శించండి.

అతిపెద్ద నిధి

చాలా కాలం క్రిందట టర్కీ దేశం లోని ఇస్తాంబుల్ లో ఒక యువకుడు నివసించేవాడు. అతను చాలా పేదవాడు. ఒక చిన్న గది, కొన్ని పుస్తకాలు, పడుకోవడానికి ఓ మూలగా చిన్న మంచం… ఇవీ అతని సామాగ్రి. ఒక రోజు రాత్రి అతనికి ఒక చిత్రమైన కల వచ్చింది.

ఆ కలలో అతను ఈజిప్టు లోని కైరో నగరంలో  వీధుల వెంట నడుస్తూ వెళుతున్నాడు. అంతకు ముందెప్పుడూ ఆ ప్రాంతాన్ని చూసినట్టు కూడా లేదు. ఆ వీధి పేరు, ఇళ్ళు అన్నీ స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి.

ఆ కలలోనే అతను ఒక ఇంటి దగ్గరకు వెళ్ళి ఆ విలాసాన్ని రాసుకున్నాడు.దాని ద్వారాలు తెరిచే ఉన్నాయి. నెమ్మదిగా లోనికి ప్రవేశించాడు. . అక్కడ్నుంచి ఒక గది కనిపిస్తూ ఉంది. ఆ గదిలో ఒక వృద్ధుడు, అతని చుట్టూ అతను జీవితంలో ఎన్నడూ చూడని నిధి నిక్షేపాలు గోచరమవుతున్నాయి.

వజ్రాలు, మణులు, మరకత మాణిక్యాలు, కెంపులు గుట్ట గుట్టలుగా పోసి ఉన్నాయి.టన్నుల కొద్దీ బంగారం, వెండీ గోడల వెంబడి పేర్చబడి ఉంది. ప్రపంచంలోనే అపురూపమైన కళాఖండాలు, అబ్బురపరిచే తివాసీలతో శోభాయమానంగా ఉందా భవనం. అతను ఆ సంపదల వంక, ఆ వృద్ధుడి వైపు అలా కనులప్పగించి చూస్తూ ఉన్నాడు. ఎందుకో అతనికి మనసులో ఆ సంపదంతా తనదే అనిపిస్తుంది .

అతను ఉలిక్కిపడి మేలుకున్నాడు. ఆ కల నిజమవుతుందని అతనికి అపారమైన విశ్వాసం. వెంటనే దాని కోసం ఆ రోజునే కైరోకి పయనమయ్యాడు. ఇస్తాంబుల్ నుంచి కైరోకి సుధీర్ఘమైన ప్రయాణం. ఆ రోజుల్లో ప్రయాణం చాలా క్లిష్టతరమైనది, సమయాభావంతో కూడుకున్నది. అతను బీదవాడు కావడం చేత బస, ఆహారం కోసం దారి పొడవునా చిన్నా చితకా పనులు చేసుకుంటూ పోవాల్సి వచ్చింది. అలా కొన్ని మాసాలు ప్రయాణించిన తర్వాత ఎట్టకేలకు కైరో చేరుకున్నాడు. అక్కడ కొంతమందిని వాకబు చేసి తాను వెతుకుతున్న చిరునామా ఎక్కడుందో కనుక్కోగలిగాడు.

అక్కడ అడుగు పెట్టగానే అంతా ఎరిగిన ప్రదేశం లాగే కనిపిస్తోంది. అంతా కలలో కనిపించిన దృశ్యం లానే ఉంది. కలలో కనిపించినట్లుగా అక్కడ ఓ వృద్ధుడు కూడా ఉన్నాడు. తను సరైన ప్రదేశానికే వచ్చానని నిర్దారించుకుని నిధులు కనిపించిన గదివైపు దారి తీశాడు. ఆ అంతులేని సంపదంతా తనదే అని అతనికి పరమానందంగా ఉంది.

నెమ్మదిగా ఆ వృద్ధుడిని సమీపించాడు. కానీ అక్కడ కలలో కనిపించినట్లుగా నిధి నిక్షేపాలు కానీ, అద్భుతమైన కళాఖండాలు గానీ ఏమీ కానరావడం లేదు. నిధులు లేవని తెలిసినా  ఏమీ తొణక్కుండా ఆ వృద్ధుడికి తన సాక్షాత్కరించిన స్వప్నాన్ని యధాతథంగా వివరించి

“అంతా కలలో కనిపించినట్లుగానే జరిగింది. ఒక్క నిధులు విషయం తప్ప. వాటిని మీరు ఎక్కడో దాచి ఉండాలి. దయచేసి వాటిని నాకప్పగించండి” అన్నాడు.

ఆ వృద్ధుడు కాసేపు మౌనం వహించి, మెరుస్తున్న కళ్లతో ఆ యువకుడి వైపు పరీక్షగా చూశాడు. కొంత సేపటి తర్వాత ఇలా అన్నాడు.

“ఆశ్చర్యంగా ఉందే. నాకూ ఒక కల వచ్చింది. ఇస్తాంబుల్ అచ్చం నీలాంటి యువకుడు నివసిస్తున్నట్లు అందులో కనిపించింది “

“తర్వాత ఏం జరిగిందో చెప్పండి” ఆత్రుతగా అడిగాడా యువకుడు నిధుల గురించి ఏమైనా చెప్తాడనే ఆశతో.

ఆయన ఆ యువకుడు నివసిస్తున్న వీధిని, ఇంటిని కళ్ళకు కట్టినట్లుగా వర్ణించాడు. అతని బంధువులు, స్నేహితులు, అతని దగ్గరున్న పుస్తకాలతో సహా పూసగుచ్చినట్లు వివరిస్తూ పోతున్నాడు.

“కానీ నా స్వప్నంలో అధ్బుతమైన నిధి నిక్షేపాలు అక్కడున్న చిన్న మంచం మీదనే ఉన్నాయని కనిపించింది.”

ఆ యువకుడికి ఆయన ఏం చెప్పదలుచుకున్నాడో అర్థమైంది. ఆ మహాత్ముడికి ప్రణామాలర్పించి, ఆయన దగ్గర  సెలవు తీసుకుని ఇస్తాంబుల్ లోని తన ఇంటికి వెళ్ళి ప్రశాంతమైన జీవితం గడిపాడు.

కోరికలు తీరాలంటే…

చాలా కాలం క్రితం ఓ అడవి పక్కనే ఉన్న చిన్న పల్లెటూళ్ళో కూలీ చేసి బతికే ఒక కుటుంబం నివసించేది. ఆ కుటుంబంలో భార్య పేరు చంద్రమణి. భర్త తెచ్చే చాలీ చాలని సంపాదనతో సంసారం నెట్టుకురావడం ఆమెకు చాలా కష్టంగా ఉండేది. తిండికి తప్ప ఇంకేదైనా చిన్న చిన్న కోరికలను కూడా నెరవేర్చుకోలేక పోతున్నామని బాధ పడుతూ ఉండేది.

ఇది ఎలా ఉన్నా ఆమెకు కొంచెం ఆధ్యాత్మిక ధోరణి కూడా ఉండేది. దగ్గర్లో ఉన్న అడవిలో ఒక సాధువు నివసిస్తున్నాడని విని ఉన్నది. ఆయన వేద వేదాంగాలను అభ్యసించిన వాడనీ, అయినా అతి సాధారణమైన జీవితం గడుపుతూ అందరి పట్ల కరుణ చూపుతూ ఆదర్శ జీవితం గడుపుతూ ఉన్నాడని తెలిసి ఆయన దగ్గరకు వెళ్లాలనుకుంది. ఆయన తన మహిమలనుపయోగించి తన కష్టాలనుంచి గట్టెక్కించగలడని ఆమె నమ్మకం.

ఆయన దగ్గర ఇంకో ప్రత్యేకత కూడా గమనించింది. ఆయన ఏది కోరినా క్షణాల్లో అందుబాటులో ఉండేది. నీరు, ఆహారం, దుస్తులు, పూలు, ఇలా ఏదైనా సరే అలా మంత్రించినట్లుగా ఆయన ముందు ప్రత్యక్షమయ్యేవి.

చంద్రమణి దాదాపు రోజూ ఆ సాధువు దగ్గరికి వెళ్ళి ఆయన్ను సేవించి వస్తుండేది. ఆయన మహిమల పట్ల ఆరాధనా భావం ఉన్నా అప్పుడప్పుడూ ఆయన అదృష్టాన్ని తలుచుకుని ఈర్ష్య కూడా పుట్టేది. ఒక్కోసారి ఆమెను తన శిష్యురాలిగా స్వీకరించమని కోరేది. ఒక్కోసారి ఆయన చెప్పే విషయాలను శ్రద్ధగా ఆలకిస్తూ ఉండేది. ఆయన నిస్వార్థం,ప్రశాంత చిత్తం మొదలైన అనేక విషయల  గురించి ఉపదేశాలు చేస్తుండేవాడు.

ఇలా భార్య ప్రవర్తనను కొద్ది రోజులు గమనించిన భర్త సహనం కోల్పోయి

“నేను సంపాదించి తెచ్చే డబ్బంతా ఆయనకు సమర్పించేస్తున్నావు. ఆయన మనకేమిచ్చాడు. నువ్వు ఆయన దగ్గర కెళుతున్నప్పటి నుంచి మనకేమన్నా ఒరిగిందా, మన జీవితం కొద్దిగా అయినా మారిందా?” అని నెమ్మదిగా కోప్పడ్డాడు.

ఇలా భార్యా భర్తల మధ్య గొడవ కొద్ది కాలం కొనసాగింది. చివరికి ఒక రోజు ఆమెను అడిగాడు.

“అయన దగ్గర ఏదో మంత్రించిన రాయి ఉందనీ, ఆ రాయిని ముట్టుకుని ఆయన ఏది కావాలంటే అది ప్రత్యక్షమవుతుందని అందరూ చెప్పుకుంటుండగా విన్నాను.ఆయన దగ్గర ఒకటి కన్నా ఎక్కువ రాళ్ళు కూడా ఉన్నాయని జనం అనుకుంటున్నారు. ఎవరో ఆరాయిని తీసుకుని బాగా ధనవంతులు అయ్యారట. నీకు నిజంగా నా మీద ప్రేమ ఉంటే రేపే వెళ్ళి ఆ రాయి కోసం ఆయన్ని అడుగు” అన్నాడు.

అంత గొప్ప మనిషిని ఆ తుచ్చమైన కోరిక ఎలా కోరను? ఆయన దానిని కలిగి ఉండటానికి అన్నివిధాలా అర్హుడు. మరి మనమో…

ఇలా రోజూ ఏదో విధంగా గోడవలు పడుతుండే వారు.

చివరకు ఇంట్లో మనశ్శాంతి కోసం సాధువును అడగడానికి అంగీకరించింది. మరుసటి రోజు సాధువు దగ్గరకు వెళ్ళి

“మీ దగ్గర ఏది కోరితే అది తీర్చగల మహిమ గల రాయి ఉన్నదటగా.. నాకోసం ఒకటి ఇవ్వగలరా?” అని అడిగింది.

“ఓ అదా. అవును నా దగ్గర నిజంగానే ఒక రాయి ఉన్నది. ఒక వారం క్రితం చాలా దూర ప్రాంతం నుంచి వస్తూ ఇటుగా వెళుతున్న ఓ బాటసారి ఇచ్చి వెళ్లాడు.దాన్ని నేనలా విసిరి పారేశాను. అదిగో ఆ కంచె వైపు. ఇంకా అక్కడే ఉండి వుండవచ్చు. వెళ్ళి వెతుకు” అన్నాడు దాని గురుతులు చెబుతూ..

ఆ రాయి కోసం వెతుకుతూ ఆమె ఆలోచిస్తూ ఉంది. అంత మహిమ గల రాయిని ఆయన పడేశాడా! అంటే దీని అర్థమేమై ఉంటుంది? దాని గురించి ఆయనకి ఏ కోరికా లేదన్నమాట. ఆయనకి దాని అవసరం లేదన్నమాట”.  ఇలా పరి పరి విధాలుగా సాగిపోతున్నాయి ఆమె అలోచనలు.

చాలాసేపు ఆలోచించిన పిదప ఆమెకు ఏదో స్పురణకు వచ్చినట్లుగా మనసులో ఇలా అనుకుంది.

“అయితే ఇంతకాలంగా ఆయన బోధ చేస్తున్నది ఇదేనన్నమాట.కోరికలు తీర్చుకోవడం ద్వారా తరగవు, సరికదా మరికొంచెం ఎక్కువౌతాయి.” ఆమెకు గురువు చెప్పిన సూత్రం బాగా అర్థమైంది. ఆయన తన అతిథుల పట్ల చూపుతున్న నిష్కల్మషమైన ప్రేమ, ప్రశాంత చిత్తం, ఆయన నవ్వులోని తీయదనం, నిరాడంబర జీవితం, నిత్యోల్లాసం వీటలో వేటికీ ఆయన దగ్గరున్న మంత్రపు రాయి కారణం కాదన్న మాట. ఆయన చెప్పే మాట ఒకటే
కోరికలకు దూరంగా ఉండండి అని. అలా అన్ని కోరికలు పుర్తిగా త్యజించాడు కాబట్టే ఆయనకి ఏది కావాలన్నా అందుబాటులోకి వస్తుంది.

మూలం: http://www.vedanta-atlanta.org/stories/touchstone.html

ఎన్‌ఐటీ వరంగల్ లో భారీ కుంభకోణం

సాక్షి నివేదిక

నేను చదివిన ఎన్‌ఐటీ వరంగల్ లో పెద్ద ఎత్తున అక్రమాలు జరుగుతున్నట్లు నిన్న సాక్షి వెలుగు లోకి తెచ్చింది. ఇది నాకు అంత ఆశ్చర్యం కలిగించక పోయినా ఇంత పెద్ద ఎత్తున అవినీతి జరుగుతున్న తీరు మాత్రం విస్మయం కలిగిస్తున్నది.

మా కళ్ళెదురుగా జరిగిన ఒక అవినీతిని మీ ముందుంచుతాను. ఎంటెక్ విద్యార్థులుగా అక్కడ ఓ కొత్త ల్యాబ్ సెటప్ చేయాల్సిన బాధ్యత మా మీద పడింది. అందుకు కావల్సిన పరికరాలన్నీ ల్యాబ్ లోకి చేర్చి మొత్తం సెటప్ చేయాలి. అలా చూస్తూ ఆ పరికరాలకు సంబంధించిన బిల్లులు చూశాం. వాటి రేట్లు చూస్తే కళ్ళు తిరిగే రేంజ్ లో ఉన్నాయి.

అప్పటి కప్పుడు వాటి ధరల కోసం గూగుల్ లో వెతికితే ఒక్కో పరికరం పైనా సుమారు 70-80 శాతం ఎక్కువ కోట్ చేయబది ఉన్నది. దీన్ని మా ల్యాబ్ ఇన్‌చార్జి అయిన ఓ ఫ్యాకల్టీ దగ్గరికెళ్ళి చూపించాం. సదరు ఫ్యాకల్టీ కళాశాలలో కొత్తగా చేరారు. ఆ ఫ్యాకల్టీ ఓ సమావేశంలో ఈ విషయమై ఆవేశంగా ప్రశ్నించేసరికి అక్కడున్న సీనియర్లు

“నీకెందుకు ఇవ్వన్నీ కొత్తగా వచ్చావు ఇక్కడ జరిగే విషయలాన్నీ పెద్దగా తెలియవు. అనవసరమైన విషయాల్లో వేలు పెట్టకుండా నీ పని నువ్వు చూసుకుంటే మంచిదని” సలహా ఇచ్చారట.

దాంతో ఏమీ చేయలేక పోయాం. ఎదిరించి పోరాడేంత శక్తి మాకు లేదు. ఒక వేళ ఎదురు తిరిగితే ఏమవుతుందో అందరికీ తెలిసిందే. కారణమేదైనా సరే మాకు పరీక్షా ఫలితాల్లో గ్రేడ్లుండవు, క్యాంపస్ సెలక్షన్లలో చోటుండదు. మధ్యతరగతి కుటుంబాల నుంచి కేవలం ఉద్యోగ సాధనే ధ్యేయంగా అక్కడికి వచ్చిన మాకు అంతకు మించి ముందుకు పోవడం మంచిది కాదని సైలెంటుగా ఉద్యోగాలు చూసుకుని బయట పడ్డాం.